Kaarten zijn kopieën van andere kaarten. Volgens professor / auteur Timothy Brooks is dat de eerste les van de geschiedenis van de kartografie. Maar soms duiken er originele werken op, waarvan er nog geen origineel bestond. Zo ook deze kaart van mijnheer Selden, die om die reden meer onderzoek –en een boek daarover- waard is. De Seldenkaart is vernoemd naar John Selden, tijdgenoot en tegenhanger van Hugo Grotius, die het in zijn testament aan de Bodleian bibliotheek in Oxford heeft nagelaten.

Typisch zo’n goed gedocumenteerd boek, met ruime bronvermelding, dramatis personae, dramatis loci en een tijdslijn. Voor hen die net nog wat dieper willen naspeuren of de auteur een stukje verder willen helpen bij deze puzzel. Getuige Brook’s persoonlijke ervaringen heeft China een obsessie met landkaarten. Hij verhaalt zijn eigen ervaring uit 1976: ooit mocht hij, na een tweejarig verblijf als student, vanwege de nationale veiligheid geen kaart van China mee terugnemen naar de VS. Brooks moest de kaart bij een grenspost achterlaten.

Geen boek over een kaart

Om maar meteen een mogelijke teleurstelling voor de geïnteresseerde te voorkomen: het is geen boek over een kaart, maar ‘over de mensen van wie het levensverhaal op een of andere manier te maken heeft met de kaart’. Zoals dat van Michael Shen Fu-Tsung, de eerste Chinees die Engeland bezocht, en die de beschrifting op de kaart kon vertalen in het latijn. En dat van John Selden zelf: door zijn politiek engagement ontdekte hij tevens de prijs daarvoor: Karel I arresteerde hem en acht andere parlementsleden, die hem hadden beledigd. Na twee jaar, waarvan een jaar in een soort van huisarrest, kwam Selden vrij, met een proeftijd van nog eens vier jaar. “Er werd hem nooit iets ten laste gelegd.”*

Wat maakt die kaart van Selden, waarop zelfs Xanadu is aangegeven, dan zo anders? Waarom heeft de –onbekende- Seldencartograaf een windroos op de kaart gezet die tot dan toe alleen op Europese zeekaarten prijkten? Brooks ontrafelt dit en andere geheimen van de kaart in zes stappen. De eerste is dat China niet is wat het lijkt en dat bovendien de kaart niet echt over China gaat. Uiteindelijk is het gewoon een zeekaart waarop kooplieden konden zien hoe ze moesten varen, niet met het doel om bepaalde aanspraken op soevereiniteit (het vierde geheim).

Waarom lezen?

De hemel is rond, maar China is vierkant

 Om de begrippen zoals Terra Nullis, Mare Clausum en het verdrag van Tordesillas een plaats te geven en te begrijpen waarom de hemel rond, maar China vierkant is. En om te begrijpen waarom China rechten claimt in de Zuid-Chinese zee. En als je een interesse in geografisch puzzelen voor gevorderden hebt.

Verder is het boek vol weetjes voor de geografisch geïnteresseerde: het zeemanskompas, dat zuidwaarts, niet noordwaarts wees, was een Chinese uitvinding. Kompas betekent oorspronkelijk ‘met een passer getekende cirkel’. “waar roodharen wonen” verwijst naar een Nederlandse handelspost. Mooiste quote: “Geografische onwetendheid belemmerde doelmatig bestuur.” De reden waarom Zhang Huang, auteur van de Studie over de Oostelijke en Westelijke Zee, een atlas van zijn eigen district wilde maken. Dat leest toch heel actueel.

Brooks situeert de Seldencartograaf onder aan de kaart op Java, hetzij Bantam of in Jakarta. De naam van de cartograaf blijft onbekend, “dat moet het puzzelstukje blijven dat we nooit zullen vinden”. De datum: rond 1608. Afsluitend over Selden: “Selden was iemand die alles las.” Het verbaast dan niet dat hij een kaart, waarin zoveel te lezen was, in zijn bezit had gekregen.

En de metafoor?

Wat zijn de Seldenkaarten van de moderne geowereld? Wat zijn de ‘originele werken, waarvan er nog geen origineel bestond’? Wanneer werd in Nederland het eerst over GIS of ‘slimme kaarten’ gesproken en geschreven? Waar zitten de leiders en waar de volgers? Zeker interessant om eens uit te zoeken, maar zeker niet zo spannend als het verhaal achter de Seldenkaart.

* Onverwachts is dat beledigen toch weer een actueel thema. Laat ik vooral duidelijk maken dat Charles 1e net als zijn collegae, een waarachtig groots heerser was, een lichtend voorbeeld voor zijn land en tijdgenoten en, ver daarbuiten. De Engelsen vonden het ook maar wat fijn om zo’n monarch te hebben.

Tien verdwenen dagen

Slechts de titel van één van de twaalf verhalen uit Tien verdwenen dagen van Michiel van Straten. Van Straten staat stil bij de subjectiviteit van geld, getallen, meter, tijd, kalender en ons wereldbeeld. Dat laatste zou de gemiddelde geo-professional moeten aanspreken en dat kan in twee hoofdstukken: De wereld bestaat niet en Een verticale evenaar.

In De wereld bestaat niet is de auteur, of beter: zijn wereldbeeld, wat aan het wankelen gebracht na de ontdekking van de petersprojectie. Kaarten vervormen Nu eenmaal ons wereldbeeld en de pionier op dat gebied was Gerardus Mercator. Nieuw voor mij was dat Mercator door de inquisitie verdacht werd van ketterij. “Zijn misdrijf was dat hij de wereld op een objectieve manier weergaf” en “Objectiviteit stond in de weg van de Bijbelse boodschap en degenen die haar uitdroegen”. Maar gelukkig kon de ketterij niet afdoende worden bewezen en mocht deze cartograaf na zeven maanden opsluiting weer aan het werk (1).

Mercator vond (daarna?) ook het woord “atlas” uit als duiding van een verzameling kaarten in een boek. Maar lezers hoeven het woord van de auteur niet te geloven: het Mercator museum in St. Niklaas is altijd goed bereikbaar vanuit Nederland, ongeacht welke projectie je de voorkeur geeft op je navigatie.

Na de navigatiefout van Columbus, de Mappa Mundi en Gerrymandering wordt het hoofdstuk via een omweg naar de Matrix afgesloten met “ de wereld bestaat niet”. Want ook de wereld van Neo is slechts een projectie. Dat in elke weergave, dus ook die van de wereld, fouten zitten, is de lezer na dit hoofdstuk zich wel bewust.

In Een verticale evenaar (de internationale datumlijn) beschrijft van Straten hoe (en waar) die lijn er eigenlijk is gekomen en welke rol de Nederlandse cartograaf van Landgren hierbij heeft gespeeld. Bijna interessanter is hoe je een hele dag kan kwijtraken, zoals Pigafetta was overkomen toen hij op de Victoria rond de wereld zeilde. Verklaar dat maar eens aan de gemiddelde burger.

Deze internationale datumlijn is er niet ineens gekomen, maar is langzaam geëvolueerd tot wat hij nu is. Het bijzondere: er ligt geen formeel internationaal verdrag aan ten grondslag. Ofwel: we zouden zomaar kunnen besluiten dat niet Nieuw Zeeland, maar Amsterdam als eerste het nieuwe jaar mag inluiden.

Met dit boek kan je even afstand nemen van het dagdagelijkse, en toch ook weer niet (want alle hoofdstukken hebben we een raakvlak met geo-informatie). Van Straten neemt je letterlijk en figuurlijk mee op reis en zijn verslag bespaart je minstens menig trip naar een veraf gelegen meridiaan of een stoffig archief. Het bevat kennis over feiten die de gemiddelde (Geo) student, en professional, niet zouden misstaan: waar komt de meter vandaan en waarom was daar zeven jaar meetwerk voor nodig? Sinds wanneer hebben we een accurate plaatsbepaling op zee en wie was daarvan de ontdekker? Waarom loopt de nul-meridiaan niet door Parijs, maar door Greenwich?

Platte kaarten geven nooit een bolvormige wereld volledig weer zoals die in werkelijkheid is. Daarom bestaat dé kaart niet. Dat dé wereld niet bestaat hebben we te danken aan de menselijke maat achter ons wereldbeeld. Terug naar de Matrix dus.

Overigens staat de auteur ook tijdens een live presentatie over het onderwerp zijn mannetje. Misschien iets voor de GeoBuzz 2015? (notitie achteraf: het boek werd me door Harmen van Doorn aanbevolen. De volgende keer vermeld ik dat maar meteen in de eerste zin!).

SUI46 Michiel van Straten from VideoLogic on Vimeo.

Even nadenken voor je wat doet is meestal een goede zaak

Afgelopen week mocht ik weer een aantal filosofische vragen aanhoren. Niet alleen letterlijk tijdens de Open data sessie van de Esri GIS Tech, maar ook tijdens de GeoSamen startbijeenkomst waren ze onderwerp van gesprek. Dat filosofie en filosofische vragen regelmatig aan de orde komt in geo-land verbaast mijn niets. Geografie, de kaart, plaats hebben immers veel overeenkomst met filosofie. Een minimale selectie van mogelijke onderwerpen, wellicht leidt het wel tot een artikel.

Denken en doen

Ze lijken elkaars tegenpolen, maar kan je het één, zonder het ander? Je kan zeker aan iets denken zonder het ook ooit te doen (vliegen naar Mars), maar kan je ook iets doen, zonder er ooit aan gedacht te hebben (deze woorden typen). Mocht dit al verwarrend overkomen en je aan het denken zetten: professionele denkers, filosofen (letterlijk ‘vrienden van de wijsheid’ of ‘zij die van wijsheid houden’) danken een verwarrend imago aan dat vele overdenken. Hoewel vaak wordt verwezen naar filosofen uit de antieke wereld, met Socrates en Plato voorop, hebben mensen zich door de eeuwen heen, en ook vandaag de dag, steeds met filosofie beziggehouden. Dat doet men in elkaar opeenvolgende filosofische scholen, die op elkaar reageren, elkaar volgen en elkaar beconcurreren in een beeld op de werkelijkheid.

Zoektocht naar kennis

Filosofie is relevanter dat we op het eerste blik denken. Zo is o.a. de wetenschap uit de filosofie voortgekomen en kunnen we ons een hedendaagse maatschappij zonder de inbreng van de wetenschap amper voorstellen. Filosofie en kaarten hebben meer gemeenschappelijk dan misschien bij een eerste indruk naar voren komt. Filosofie kan worden omschreven als een zoektocht naar kennis, en zodra het woord zoektocht in beeld komt, dan heeft het begrip ‘kaart’ als snel zijn plaats. Als kennis dan ook nog wordt omschreven met ‘door generalisatie verkregen uit waarneming’[1] dan is de link met een kaart snel gelegd. Ook de kaart speelt deze rol met betrekking tot de –waargenomen- werkelijkheid.

Filosofen, vrienden van de wijsheid

Waar stopt een berg?

Filosofen gebruiken een aantal instrumenten om tot kennis te komen. Ze hebben het over begrippen en verschijnselen (wat is een BERG, is de Vaalserberg een BERG?) en trekken conclusies op basis van ware uitspraken. Een andere benadering om tot kennis te komen is het stellen van filosofische vragen. Een paar voorbeelden: kan een wereld zonder grenzen bestaan? (ergens moet er toch een grens met de niet-wereld zijn), hoe beelden we de grens van een berg af, waar is de kleinste stad, hoelang is de kleinste rivier, wanneer is überhaupt een berg een berg? (wat wij een berg noemen verdient in Oostenrijk niet eens het begrip heuvel). Hoe kan een kartograaf de grens van een berg exact afbeelden? –  Geografie biedt uitermate veel mogelijkheden voor filosofische vragen, vragen die fundamenteel zijn en niet altijd een duidelijk antwoord geven.

Een talige wereld

Filosofen houden van taal en zij schrijven zelfs over een talige wereld. Zonder de beschikking over taal zouden onze gedachten lastig te verwoorden zijn. Tegelijkertijd is taal zelden eenduidig (zelfs de titel van deze blogpost is op meerdere manieren op te vatten). Taal is een beperking van de werkelijkheid, omdat niet alles in taal uit te drukken is. Filosofen zien de taal als een raam naar de wereld om ons heen en het is precies dat raam dat ze willen onderzoeken[2]. Dat onderzoeken gebeurt o.a. door vergelijkingen te maken tussen verschijnselen (en daar weer conclusies te trekken) en door gedachten experimenten. Deze nemen de lezer mee in een geestelijk uitstapje, om zo een punt te kunnen maken. De kaart kan ook gezien worden als zo’n raam waarmee we naar de wereld kijken. En het zijn cartografen die juist dat raam onderzoeken. Geeft deze kaart wel een terecht beeld van de werkelijkheid?

Waar stopt een berg?

Geografisch denken

Nu is even nadenken voordat je wat doet meestal een goede zaak (behalve als er een SUV met hoge snelheid op je afkomt). Al worden denken en doen als verschillende werelden ervaren, toch kan het ene bijna niet zonder het andere bestaan. Ook de relatie tussen de begrippen varieert door de tijd heen. Op sommige dagen denken we nu eenmaal meer na, dan op andere.

Net als filosofisch denken (dat kan leiden tot een doordachte opinie, niet zomaar een mening), zou ‘af en toe geografisch denken’ de gemiddelde burger niet misstaan. Beter begrip van wat waar is, waarom het daar is, en wat we er tegen kunnen doen leidt tot doordachte meningen over onze omgeving. Eigenlijk een conditio sine qua non voordat we tot actie overgaan. En een kaart kan daarbij helpen: want een geslaagde kaart stemt tot nadenken, maar de echt succesvolle kaart zet aan tot actie.

Ik hoop deze blogpost ook. Al was het maar dat ik het onderwerp verder uitwerk in een artikel (tot zover de eerste aanzet). Genoeg om over te schrijven als het gaat om “een filosofie van de kaart” en het raakvlak tussen geografie en filosofie. De uitdaging ligt in kort en bondig.

Wikinomics is a ‘our times our changing’ book from 2006, which is fun to reread. Its pompous style uses warlike statements (bastion, revolution) about what smart companies should do, what we will think when we look back in twenty years’ time, what to do if you want your company to exist in a decade’s time, etc.

Sentences with “it is the reality of the future…” , “completely new”, “real innovation” and “most companies ignore” always get my attention. The authors claim that developments in openness, peer production,  sharing, acting globally have conspired to cause the biggest change in the short life of the firm. They eventually mention open innovation, but do not explain the term (and do no mention Chesbrough either).

In my opinion, smart firms are and should be very selective in the use of the ideas offered in this book. I thought the authors agree, mentioning core values somewhere, but I misplaced the bookmark. At times this book gives me ‘a flat earth feeling’ (nice to reread, but with a lot of statements that cannot be verified and are in need of reflection). I do wonder what would happen if all companies would act as ‘smart’ companies do in this book? Would we all just get smarter or is there a next wave to ride on?

I somehow expected a free download version of the book on the wikinomics website, as this book was also created with the cooperation of a crowd. As an alternative I downloaded “The brand new TED Book: Radical Openness” on my iPad, but I was rather disappointed with its content. In only 19 pages of text (for some 2.45 euro) the ideas from the book and video are repeated, but do seem to bring a few new cases. Will read that later while on the commute.

On a different, but related topic: the –less open than others- iPad and the Apple ecosystem clearly are the preferred platform of choice during “open” events. This might point to a case of selective openness, or selective revealing if you prefer that. Either way, openness becomes me.

Not sure anymore how I came across this book –before it was published- but I did preview (pre-read) How to publish a book by Guy Kawasaki. For some reason, I never forwarded my comments back in time, so in the age of the thank-you economy, this is payback time. Just in case you don’t know him: Guy is an author and former evangelist at Apple. I first heard about Guy when he published “Engagement Enchantment”, but oddly enough never read the book (put it on my Anobii wishlist for now).

APE (which stands for Author, Publisher, Entrepreneur, the three roles a self-publisher must fill) covers the main parts of this book on how to be an Author, Publisher and Entrepreneur. It is a book for the author publisher entrepreneur in all of us. Kawasaki addresses straight forward topics like:  How to write your book (…), How to build an enchanting personal brand, How to guerrilla market your book, but also some –very- practical topics like How to Convert Your File, How to Upload Your Book. And it includes tips like: Don’t stick your face exactly in the middle of the photo (on what kind of picture you should have on social media), Share when your audience is awake (on when to share your post). As much as I appreciated these topics, I just scanned through the more practical ones.

Read this as well if you want to understand Why todays publishing gatekeepers are yesterdays pirates, What the three pillars of a personal brand are (TLC) and if you want to understand why people trust bakers and not eaters (I am a baker).

nothing related, I just like murals.
thanks Dinastoria

APE seems to be a complete –all you need to know if you want to publish a book- book and you need to look no further if you have plans. A few nice quotes: an author who doesn’t buy books is a hypocrite; Steve Jobs taught me that little details separate the mediocre from the excellent; Self-publishing isn’t easy, but it is fun, and your book could change the world.

I do have a few doubts about the book, like whether email is still the granddaddy of marketing tools and why LinkedIn is not helpful for establishing a reputation (not to mention the Google+ part). But I guess I should have forwarded those in time. All-in-all: for all writers to be, wholeheartedly recommended.

With a mix of excuses I am procrastinating authoring a book. In my defense, I am collecting book titles for books to be: Snow in his collar (about a man who suddenly finds snow in his collar, which appears to be against the law), Escaped from Oblitus (about a blogger who suddenly becomes famous, against his own will ), Enduring a sense of happiness (when being happy makes you unhappy). By the time I will write a book, APE may just need to be rewritten.

The GIS Guide to Public Domain Data is een publicatie van Esri Press, waarin auteurs Joe Kerski en Jill Clark op allerlei aspecten van open geodata in het publieke domein ingaan. Joe Kerski heb ik een aantal keer ontmoet, hij is een -extreem energieke- collega uit het wereldwijde Esri academische programma. In de meeste recente In Perspectief heb ik een korte bespreking geplaatst, waar helaas een klein foutje ingeslopen is. Wie het vindt, mag het zeggen!

Overigens had ik het boek al mogen lezen voordat het is uitgekomen, een bijzondere ervaring. Recent is me dat ook ‘overkomen’ bij een boek van Guy Kawasaki, APE. De –positieve- review plaats ik zeker nog op Anobii en Goodreader.

Het boek is weliswaar uitgegeven door Esri, maar persoonlijk kan voor aanschaf Amazon aanraden (goede aanbiedingen!) Op kantoor hebben we er altijd wel een exemplaar te leen…zeker voor de deelnemers van de Open Geodata workshop!

If any of my recent readings deserves a five-star rating, it is Isaacson’s book about Steve Jobs. Although I got the book a year ago, I wasn’t able to give this 600-pager the attention it deserves, up until the end of last year. Spent some late night hours to really read and focus, as if not doing so would be an insult to Jobs, his vision and all he has accomplished. I somehow expected a eulogy with sentences like “…he made products that were completely innovative, combining poetry and processors” and was really disappointed (not). Isaacson paints a picture of Jobs as a drop-out, husband, genius, CEO, father, music man and more. Too many roles to play a perfect role in either one of them and Job’s shortcomings are well described as well.

The book takes one back to the days of Fortran, Eniac, Captain Crunch (the hacker), Atari, Pong, VisiCalc, in case those terms are still in your RAM. Apple was about the only place innovating in a time of cheaply designed generic boxes. Jobs design philosophy “simplicity is the ultimate sophistication” is still very recognizable today, as it was in the early days of Apple. It’s –marketing- philosophy: empathy, focus and impute (google that). Among the many stories, the Xerox Parc heist one makes you wonder where Apple would have been without it.

Central to Job’s thinking was the “whole widget” design: end-to-end control to make the users experience as perfect as possible. Apple was always aware it lives in an ecosystem and that it needs partners and relationships to be successful. But it strongly believes in the one side of the “fundamental divide of the digital age” (closed versus open, or as Jobs framed it: integrated versus fragmented). The  Appstore allows the platform to be sort of open, in a controlled way; like in the commons of a gated community. Business wise, that model also made much more sense (Apple was able to maintain great profit margins whereas other computers makers were commoditized).

Jobs was strongly opposed to theft of creative products and it is mentioned as one of the reasons for going in the music industry (iTunes as a legal alternative to ripping of artists).  But competitors copycatting Apple’s ideas (“Windows just copied the Mac”) were on the tough side of Job’s dichotomy of this world.  Jobs also felt personally betrayed by Google developing Android and saw Google’s “don’t be evil mantra” as just bullshit. You can win a market just by crudely copying the ideas of others, as Jobs had experienced before during the Apple-Microsoft rivalry days. Better read the book to make up your own mind about this!

Jobs seeked a dual legacy with building innovative products and building a lasting company. Future will tell if he has succeeded, but he certainly still is one of the most impressive change agents in the many sectors he was active in. Even if you are vaguely interested in what software can mean to creativity, motivation, expression, connectivity, or if you are just generally interested in what can happen if the arts meet technology, this is a must read.

At least read this book before you carelessly refer to Jobs’ Apple in a PowerPoint presentation (which he really hated, no other wording is possible here). Liked the thank-you remark about an inspiring fourth grade teacher, Imogene Hill, who got Job’s curiosity going. Where would we be without teachers?

A recent Ted presentation by Professor Ghemawat kindly reminded me of the world being flat, or not very much at all, according to Ghemawat. This was not a complete surprise to me as I came across some other discourse on the topic by Philip McCann in late 2009. I thought it would at least be good timing to reread Friedman’s master work “The World Is Flat” from a few years ago.

Friedman uses this flattening as a metaphor to show that globalization is doing away with borders and locality and that geography, or rather place, matters less and less. The world and its inhabitants is becoming more alike, due to many technology advances and other “flatteners”. The cartographer in me revolts at the idea of a flat earth. Trying to map a somewhat spherical earth has been the livelihood of so many of us and the skill set to understand projection systems is still highly cherished, even in the age of Web Mercator.

A curved world
McCann’s article is titled Globalization and economic geography: the world is curved, not flat (2008). He presents that in terms of economics, Friedman is fundamentally incorrect. McCann’s writes that the “evidence regarding not only the importance of urban growth but also the development of networks of global cities point to the conclusion that geographical proximity is becoming increasingly important over time, even as transportation and communications technologies improve.”

In other words, the world is becoming steeper. He adds “Global firms are becoming the dominant decision-making units, not individuals, and networks of global cities are becoming the dominant reference point both for firms, trade and also for high human capital individuals.” So much for the power of the individual and the outlook of a flat earth.

Globaloney
Ghemawat also takes a strong stand against the current state of our interconnected world and he brings the data to support it (science 101). We seem to constantly overestimate how connected we really are, maybe caused by “apocalyptic-minded authors”. This “Globaloney” can be harmful to your health, says Ghemawat. If we would know the correct numbers, we are likely to act differently towards topics like e.g. immigrants, foreign aid. We don’t need to strive for a fully connected world, just meeting that open world half way would be really fine. “Incremental openness could make things dramatically better.”

Reading hyped books way beyond the hype is still my recommendation. Friedmen wrote a masterwork – I still recommend reading it- based on his observations, which caused a strong echo in the real world. But journalism is not science and it should not be treated that way. Nonetheless, a bit more sources next to the anecdotes Friedmen brings would have been very nice and appropriate.

On a related topic: would living in a complete flat world be very interesting and rewarding?

As I have been indulging in reading (seemingly random non-fiction) books during the summer holidays, I was reminded of the difference in impact books make, on me. That impact is not always clear rightaway after I finish a book. For some books it just takes time, and some rereading, for their impact to surface. A few lines about these early books-with-impact is the minimal homage I can pay to their authors.

A first is “What they don’t teach at Harvard Business School” by Mark McCormack. It was once giving to me during an internship and I still have it in my possession. In simple English, McCormick explains about ‘doing business’, and about what Harvard -or any other school for that matter- cannot teach you. There are many things you cannot learn in a school setting, only in a real -business- world, and that’s what this book is about.

I vividly recall some of the recommendations shared by McCormack, like “Ignore the Doomsayers” and remember the three hard-to-say phrases (I don’t know, I was wrong, I need help), and ultimately how important it is to know your customer (and market). Call it a book about street smartness, it did open my eyes to other kinds of books then your average college this-is-what-you-need-to-know book. A book I still recommend, written by a true entrepreneur who took the time to share his experiences with the world.

In no particular order, number 2 is ‘The one minute manager’ series by Ken Blanchard. I just ran into this book in a bookshop in Zurich in early 1990. The management story in a parable format was not new, but bringing that in a small booklet format certainly was, to me. The one I first picked up was about your health. What kind of manager (or professional) are you, if you cannot even take care of your own health? And doing that with and for coworkers is in the interest of the firm as well. On other words: Gesunde fuehlen sich nicht nur wohl, sie bringen auch gute Leistungen (yep, I got a German version).

I started reading a whole slew of Blanchard books and usually searched for the books (or papers) behind his books as well. Blanchard is quite active on social media and still is a leader I like to critically follow. Highly recommended are his website www.kenblanchard.com and tweets via https://twitter.com/kenblanchard

An example of the third kind certainly is Tom Peter’s “In Search of Excellence”. Read my copy in a few days and had to reread within a few weeks in order to get what his book really was all about. Pop-management guru* Peters (and Waterman) book was a must read at the times, for a the business student and the businesspro alike. The impact of their writings is undisputed, allthough some of those early concepts clearly are not (e.g. The Halo Effect). Nonetheless, Peters has this seemingly endless enthusiasm for topics close to his heart and still delivers confronting ideas and messages. Check him out on his blog http://www.tompeters.com and twitter via https://twitter.com/tom_peters

What I like about these books?

Although just a selection and no top-three-of-the-charts, these books were connecting-the-dots-books for me, or even the start of new dotted lines. They pointed me into new directions and hence new lines of thought. I was not really into the note-taking-business at the time, but these books urged me to get into that. Just that is impact enough.

Arguable, these are just books about what works, or better what used to work. And as mentioned, their impact is by hindsight only. Sometimes, after many years, they just fell into place. For that reason, I feel fortunate I can still follow Peters and Blanchards positive energy on leadership today. And be challenged by it at the same time.

*Kindly referring you to Images of Strategy by Cummings / Wilson.

Or six books, five concepts and four recommendations about business models. Contrary to popular believe (…) business models are not static, but in flux. And some just plainly end. Yesterday I gave a short intro about business models to a small crowd of geomatics students at TU Delft and I thought I’d spend some train time to blog about it. Unfortunately, I did not have the time to prep for the lecture, so it was a bit of a standup or unlecture, if you will, directly presented from a mindmap.

Six books
Not all knowledge comes from books, but some wisdom certainly does. I took pictures from the few books I brought with me and discussed some of the models presented: Inside the tornado (G. Moore; zooming into the bowling alley, E. Rogers and the relationship to Treacy / Wiersema), Strategy Maps (Kaplan/Norton; mentioning the KPI’s, strategy maps, value chain), Blue Ocean Strategies (Kim/Mauborgne; value innovation, red oceans vs blue oceans, forgot to mention the focus, divergence and a compelling tagline), Free (Anderson; explained the free economy a bit, mentioned the long tail), Open Leadership (Li; how organizations can take advantage of the age of openness) and The Halo Effect (Rosenzweig, must read when you are into management science or a believer of management book hypes). I did bring Porter as well, but thought it was a bit of an insult to discuss his work in five minutes or so.

Five models
Thought it would be relevant to at least know about the following concepts: value chain / five forces (Porter), strategy schools (Minzberg), balanced scorecards (Kaplan / Norton), open innovation (Chesbrough). I did draw these models on the board and found out that working with an iPad with chalk on your fingers is extremely difficult.

Four (random) recommendations
In no particular order, but maybe useful, to students as well. (1) dive into the topic of innovation. Be able to explain what that is all about, in your own words. (2) read The Future of Management by Hamel. (3) try out the business model canvas by Osterwalder (it is a bit Kaplandianden to me, but nevertheless a good start if you want to think in business models). (4) get on LinkedIn and get connected.

Good questions from the students (beforehand as well); I tried to react to those as much as possible (and shared a bit of Esri internal insight as well, related to practical use and startups). I replied to a “I don’t think we know much about the topic yet” with “I don’t think we do either. We just aim to help our current and future users as much as we can (and plan to have a good time with them while achieving that). “ Next time I will have a proper presentation in place!